Veni Vidi Vici

Dziś zakończyłam rok akademicki złożeniem pracy magisterskiej.
Jestm bardzo wdzięczna mojemu niesamowitemu promotorowi i wszystkim osobom, które pomogły mi w napisaniu tej pracy.
Czuję się jakbym przez ostatni tydzień żyła w jakimś chorym śnie pracoholika połączonego z pustelnikiem. Moja aktywność była ograniczona: do pisania, chodzenia do pracy, spędzania niewielkiej ilości czasu z rodziną. Sen był, ale niespokojny i krótki. Dieta niezdrowa i w locie.
Dziś poczułam niemalże euforię, a później nagle zrobiło się jakoś pusto. Pytanie co dalej?
Z odpowiedzią problemu nie ma.
Dalej będzie relaks w postaci nauki języków obcych:
angielski usprawnianie
francuski chcę odświeżyć i usprawniać
arabski jestem aktualnie na poziomie podstawowym- więc powoli do przodu

A poza tym nadrabianie zaległości książkowych oraz więcej ruchu. Jak wiadomo, praca przy komputerze i intensywna nauka, moga przyczynić się nie tylko do zdobycia nowej wiedzy, ale również jakiegoś dodatkowego kilograma lub dwóch ...

Wolno, wolno coraz wolniej...

System mi się przegrzał przeciążony, bo nie uważałam.
Przetrwałam dwa semestry studiów, pracę (na pół etatu) i dom z dwójką dzieci ( i mężem) na głowie.
Jak na jakiś czas w odwiedziny wpadła teściowa goniłam resztkami, traciłam oddech: bo jej pomoc nakręcała mnie jeszcze bardziej tj. mój freak control nie dał mi usiąść ani na chwilę.
Rodzina wyjechała na wakacje. Zostałam sama z zamiarem intensywnego pisania pracy magisterskiej i chodzenia do pracy.Terminy gonią, a ja?
Pierwsza faza: byłam nakręcona jak wcześniej, ale ciało odmawiało posłuszeństwa. Odpuściłam więc intensywny wysiłek umysłowy; za to zmuszałam ciało do intensywnych ćwiczeń fizycznych. Niestety, powiedzenie w zdrowym ciele zdrowy duch się nie sprawdziło. Ciało ledwo dawało radę.
Faza druga: zaczęłam brać pod uwagę by spać dłużej niż zazwyczaj, nie ćwiczyć intensywnie, odpocząć.
Faza trzecia: mimo usilnych starań nie byłam w stanie spać dłużej niż...
Wszystko się pewnego dnia rozsypało niczym domek z kart.
Walczyłam gdzieś w sobie jeszcze, ale ani moje ciało ani mój umysł walczyć już nie chciały. W pracy pojawiły się nieprzyjemne komplikacje i zniżka nastroju całego zespołu. To również nie pomogło.
Faza czwarta: pooddałam się. Zaczęłam odpoczywać. Nastąpił kryzys- w tym taki zjazd energetyczny jakiego dawno nie miałam. Po kilku dniach odpoczynku nieaktywnego, nicnierobienia zaczęło powoli się poprawiać. Zaczęłam odżywać i czuć się lepiej. Pracowałam nad magisterką, nad najbardziej uciążliwą i pracochłonną- a jednocześnie nie wymagającej wielkiej kreatywności jej częścią: badaniami.
Faza piąta. Wracam do siebie. A to znaczy, że nie nakręcam się nie potrzebnie. Zwolniłam. Chwilami obawiam się, ze za bardzo. Pracę piszę stopniowo, stres mnie dogania. Chwilami lekko panikuję. Chodzę spać o sensownej porze, wysypiam się przyzwoicie. Bywa, że mam wrażenie, że czas przelatuje przez palce.
Róznica jest taka, że kiedyś miałam takie wrażenie niemalże cały czas. Bezruch mnie męczył i wykańczał.
Teraz: dziś po tym jak już napisałam nieco wyszłam na spacer na pobliską łąkę. Było ciepło, bezchmurne niebo. Położyłam się na trawie, wiatru, popatrzyłam na ptaki, którymi kołysał; posłuchałam jednej z moich ulubionych piosenek.
Jutro mam spotkanie z promotorem.
Nie jestem przygotowana na tzw tip top.
I chociaż mi zależy to oddycham spokojnie.
Gdyby nie ten czas nauki spowolnienia codzienności to myślę, że żadnej pracy nie byłabym w stanie napisać.
Zapewne nie skończyłoby się na szoku dla organizmu, który objawiał się poczuciem bezsilności, niskim nastrojem i brakiem siły.
Pewnie stać by mnie jedynie było na pójście do lekarza z tym wszystkim... ewentualnie ktoś by mnie tam zaniósł.

Mam nadzieję, ze napiszę pracę magisterską na czas.
Jak stracę pracę, zostanę w domu z dziećmi próbując dokonac niemożliwego- choćby odrobinę zrekompensować im moje zaganianie i brak obezności w mijającym roku.
Będę piec chleb i chodzić na spacery
będę regularnie ćwiczyć
zapisałam się na krótki kurs tańca
Wrócę do francuskiego
będę jeździć na rowerze
i może coś jeszcze

Nie zapomnę jednak o tym, by zwolnić. I o tym, że nie ma nic złego w tym by sać dłużej niż...

A później?
Później to się zobaczy. Mimo, że zwolniłam, nauczyłam się leżeć na trawie, wiem że bycie matką domową bez misji nie jest na dłuższą metę dla mnie.
Chociaż kto wie? Może, moje kilkulatki pomogą mi odkryć coś niesamowitego.


Życzcie mi proszę powodzenia ;)

Była sesja... prawie po

Sesja już prawie skończona. Prawie, bo przesądnie nie powiem, że sprawa zamknięta, bo czekam jeszcze na wyniki dwóch zaliczeń. Będzie ulga, ale nie będzie chwili oddechu. Dziś przeznaczyłam na 'nic nierobienie'. Mój organizm szaleje i chociaż wyniki mam świetne, to czuję się ostatnio jakbym goniła resztkami sił.
Będą wyniki pozytywne, będzie chwila ulgi, za to na pewno nie będzie wytchnienia, bo czas ruszyć z praca magisterską pełną parą. Powtarzam sobie, byle do września, byle tylko we września.
Do września, bo właśnie wtedy kończę rok akademicki, a tym samym studia i teoretycznie moje życie stanie się nieco normalniejsze. Również we wrześniu najprawdopodobniej (wg wszelkich aktualnych danych) stracę pracę.
Jakoś specjalnie się tym nie martwię, wprost przeciwnie. Chciałabym zamknąć ten rozdział i odnaleźć się w czymś innym, ciekawszym i nie ma co ukrywać bardziej opłacalnym (nie tylko pod względem finansowym).
Poza tym, ostatnio mam poczucie zmarnowanych dni, zwłaszcza jak w pracy zupełny bezruch: mogłabym poczytać, popisać, spędzić czas z dzieciakami, zrobić pranie czy zwyczajnie iść na spacer. Trzy dni zmarnowane... nie do końca; bo na szczęście jeszcze mi płacą ;)

Powoli doprzodu. Back on track.

Czas płynie nieubłaganie. Dopiero był wrzesień i pełna nadziei i ekscytacji zaczynałam rok akademicki. Nim się obejrzałam nadeszła sesja zimowa, pełna stresów (nadal czekam na ostateczne wyniki); po czym wstąpiła we mnie nadzieja, że w tym semestrze będzie lepiej, spokojniej, inaczej. Nadal wierzę, że w tym semestrze będę bardziej zorganizowana i będę marnować mniej czasu na sprawy mało ważne.

Pozytywne nastawienie to jednak nie wszystko.

Zaczęłam korzystać z dwóch form list do zrobienia: lista zwykła dzięki której mogę odznaczać mniejsze zadania i widzę jaka część została wykonana oraz kwadrat inspirowany wykładem, który wygłosił Randy Pausch. Czasami zadania do wykonania figurują na obydwu listach.

Niestety mimo dobrej energii, motywacji i wielkich chęci choróbsko wycięło mi z życiorysu jakieś dwa tygodnie. Tragiczna to sprawa, gdy ja i mąż byliśmy w stanie prawie agonalnym przy zapaleniu oskrzeli, a dzieci miały się świetnie i dysponowały niespożytą ilością siły i energii.

Widzę przed sobą kilka miesięcy wytężonej pracy. Trzy ogromne prace do napisania: na razie zbieram literaturę i gromadzę materiały. I kwestia napisania pracy magisterskiej. Jeszcze nie wybrałam tematu (o zgrozo ten, który mnie inspirował nie okazał się nie najlepszym wyborem) i jestem  w kropce. Arabski leży i kusi znaczkami, które zaczynają się powoli układać w jakąś sensowną całość.  Podnosi mnie na duchu planowana konferencja w Porto, na którą zamierzam się wybrać w maju (odrobin czasu dla siebie).

Ze spraw przykrych możliwe, że w najbliższym czasie zostanę bezrobotną studentką. Chwilami przekonuję siebie, że to byłoby całkiem pozytywne rozwiązanie i mogłabym czytać, czytać, czytać... jednak rozum krzyczy, że żeby czytać trzeba jeść; więc aktualnie opracowuję strategię przetrwania.

I obiecuję sobie, że będę blogować częściej, regularnie, systematycznie. Powtarzam sobie: byle do września, a później?
Później będzie kolejny rozdział super przygody, choć jeszcze nie wiem jaki.

Świątecznie

Żyję w biegu. Nie do końca tak sobie wyobrażałam ten rok. Niczym bieg przez płotki z utrudnieniami.
Ostatnimi miesiącami zmagałam sie ze słabościa ciała, z przeziębieniami, katastrofami rodzinnymi (jedno dziecko chore, drugie chore, mąż chory), z zakorkowanymi ulicami, komplikacjami w pracy a to wszystko w między czasie uczęszczania na zajecia, czytania tego co nieprzeczytane; odkrywania tego co nieznane.
Teraz powinien nadchodzic czas ciszy spokoju i relaksu (nie jestem z tych, którzy spedzaja tydzien w kuchni przed świetami, a w między czasie pucuja dom na wysoki polysk po raz trzeci;))
Ten czas jednak w tym roku nie bedzie spokojny. Zamiast cieszyc sie choinka, Bożym Narodzeniem, ja siedzę w ksiażkach i usiłuje zmusic mój umysł do wytężonej pracy.
Czasami mam ochote to wszystko rzucic w kąt Na pytania w stylu: czy chcesz sie wykończyc i doprowadzic do załamania nerwowego uśmiecham sie lekko i żartuje, ze zapewne nastapi to juz wkrótce.
Zakochałam sie w arabskim i przez brak odpowiedniej organizacji, troche go zaniedbuje.
Obiecuje sobie, byle do oddania prac semestralnych, a pózniej bedzie łatwiej; zorganizuje sie lepiej; a może mnie zwolnia z pracy i zostane bezrobotna studentką, która będzie mogła w końcu poświęcić się temu co w kolejce priorytetow zajmuje drugie miejsce tuż za rodziną.
Teoretycznie będzie latwiej, a praktycznie to wiadomo... może w październiku odetchnę i będę mogła chwile się zrelaksować



Życzę wszystkim udanych spokojnych świąt Bożego Narodzenia
a w Nowym Roku spenienia wszelkich marzeń

Pozdrowienia serdeczne

załączony obrazek nie jest moją własnością

Kasia

Krótki opis...

To był dobry dzień na początek roku akademickiego (początek wykładów w poniedziałek, dziś spotkanie studentów studiów drugie stopnia z pracownikami wydziału).

Po kolei:
5:30 pobudka. Nie można nie wstać, gdy dziecko zaczyna raczkować, śmiać się i ostatecznie płakać (przy próbie ignorowania wołania malucha).
Śniadanie, kawa numer jeden. Dziecko raczkuje, a ja czytam wiadomości, przeglądam pocztę forum, wypełniam aplikację o przyznanie miejsca parkingowego przy uniwersytecie, przeglądam listy z urzędów (które przyszły ostatnio i... leżą porzucone, choć nie powinny).

Pierwsze karmienie malucha, przebieranie.
Wstaje syn i prosi o śniadanie.
Śniadanie się robi, druga kawa czeka, a my ( tj. ja i dwa maluchy siedzimy na kanapie i przytulamy się, fajnie jest).
 Później drugie karmienie młodszej tj. gimnastyka z kaszką i łyżeczką.

Moje szykowanie  w międzyczasie.
Jakoś o 7:40 wsiadam do samochodu (wyjątkowo, bo zwykle jadę rowerem). O 7:55 jestem w pracy.
 O 13.30 zmykam na lunch, a później już wolne. Prawie wolne, bo w drodze na uczelnię jadę do domu nakarmić małą (potrzebuję jej pomocy, mam objawy zapalenia piersi).

Dziesięć minut później lecę dalej.
O 15 spotkanie na uczelni.
Wszyscy w jednej sali. Studenci i pracownicy siedzą razem. Trudno rozpoznać kto jest kim.
Studenci programów badawczych, doktoranci i cała reszta studentów studiów drugiego stopnia.
Po prezentacji poczęstkunek i rozmowy studentów ze studentami, studentów z pracownikami uczelni.

Wracam do domu jak na skrzydłach.
Do domu docieram koło 17. Zjadam na szybko jogurt, karmię młodszą; później zabieram dwójkę  maluchów na spacer. (ja z małą na rowerze, starszak na hulajnodze jedziemy na pobliski plac zabaw).
Wracamy po 18, o 19:40 dzieciaki śpią (bardzo rzadko się zdarza, by tak wcześnie w domu nie było słychać ich śmiechu, gulgotania małej czy niekończących się pytań starszaka).

Jeszcze jest wcześnie. Czeka na mnie kilka spraw do załatwienia, ale chyba sobie dzisiaj odpuszczę.
Włączę jakiś film i obejrzę w towarzystwie męża, bez którego większość z najlepszych punktów programu dzisiejszego dnia nie miałaby racji bytu.

Każdej kobiecie, która jest mamą, a chce się rozwijać zawodowo życzę takiego wsparcia ze strony partnera .Razem jest łatwiej, można góry przenosić, a co dopiero studiować, pracować, wychowywać dwójkę małych, fajnych mądrych ludzi....

Gdyby tylko ciało chciało...

A ciało nie chce.
Może to nadchodząca jesień, nocne pobudki, wczesne wstawanie, stres organizacyjny związany z tym by w tygodniu zmieścić zajecia na uczelni i pracę.
Listy spraw do załatwienia przedstawiaja jedno, chęci wielkie, a ciało nie dawało rady.
Postanowiłam zatroszczyć się o to moje słabnące ciało.
Na brak snu niewiele mogę pomóc (nie przekonam kilkumiesięcznego dziecka, że ma przesypiać całe nocki, bo mama zmęczona), na ogóle osłabienie jużco nieco mogę zaradzic.
Wspomagam sie zestawem witamin, staram sie dbać o dietę. Regularne ćwiczenia wypadły z porzadku dnia; nie ma co się oszukiwać zamiast wyginać śmialo ciało przez pół godziny wole poczytac na spokojnie czy czegoś się pouczyć.
Przesiadłam się z samochodu na rower, na którym codziennie dojeżdżam do pracy.

Umysł przekonuje ciało, że można, warto, trzeba. Siła autosugestii.
Powtarzam sobie, że przetrwamy pierwszy miesiąc, czyli do połowy października, a później już będzie z górki...